Digitaal of digibeet?
Geschreven door William van Grieken op 02-04-2014

Enkele weken terug kwam ik een column tegen over het fenomeen 'digibetisme' in een wereld die steeds digitaler wordt. Helaas werkt de url niet meer, dus kan ik u niet doorlinken naar het artikel zelf. Ik wil u wel tippen op bijgaand onderzoek. 

Strekking van het verhaal is dat de overheid fors inzet op meer digitalisering en alert moet zijn op groepen mensen die niet mee kunnen in deze ontwikkeling. Minister Plasterk wil dat de overheid in 2017 alleen nog maar digitaal communiceert met burgers. Bij veel van mijn klanten wordt deze weg al enige tijd - met vallen en opstaan - ingeslagen. De ontwikkelingen daarbinnen gaan echt enorm snel. Aan digitale klantportalen, -productencatalogussen (met of zonder Digi-D erachter) en -samenwerkingsomgevingen geen gebrek. Niet gek overigens. Voor de overheid is digitale dienstverlening uiteindelijk de goedkoopste manier om producten bij de klant te brengen.

De column schetst het contrast dat de overheid veel investeert in het bestrijden van alle vormen van uitsluiting, maar tegelijkertijd een nieuwe vorm van uitsluiting creëert: digitale uitsluiting. Gesteld wordt dat een grote groep mensen hier het slachtoffer van wordt. Volgens cijfers van het CBS zijn 6 tot 10% van de Nederlanders digibeet. Dat zijn forse aantallen. 

Het is aan de overheid om met passende maatregelen te komen zodat deze groep kan blijven communiceren met de overheid. Traditionele kanalen zoals telefoon of baliecontact zullen voorlopig  beschikbaar moeten blijven voor mensen die digitaal minder goed uit de voeten kunnen. Zonder het probleem te willen bagatelliseren, maak ik me hier niet zo heel veel zorgen over. De jeugd van nu groeit digitaal op en zal straks alleen nog maar om digitale dienstverlening vragen. Kwestie van tijd zullen we maar zeggen.

Opmerkelijker en vooral zorgelijker is het percentage dat 30% van de ambtenaren opdrachten op de computer feilloos uitvoert. U leest het goed: slechts 30%! Veel ambtenaren beschikken dus niet over voldoende digitale vaardigheden om uiteindelijk de digitale dienstverlening te kunnen leveren. Dit kost (overheids)organisaties handen vol geld.

Gek genoeg ben ik niet eens zo verrast. Ik ervaar bijna dagelijks situaties waarbij een bepaalde taakapplicatie, maar ook standaard kantoorautomatisering zoals Word en Excel nog veel geheimen kent voor een doorsnee gebruiker. Ik ken ook maar weinig overheidsorganisaties die medewerkers trainen en begeleiden in regulier computergebruik. Dergelijke vaardigheden worden in deze tijd, met zoveel ICT om ons heen, gezien als een vanzelfsprekendheid. Niets is minder waar. 

Het investeren in computerkennis is m.i. dan ook geen overbodige luxe en laat zich snel uitbetalen. Aan de slag dus!